Libing

Dumalo ako sa piging ng mga nagluluksang anino

sa harap ng hukay sa tuktok

ng bumbunan kong tinutubuan na ng puting buhok.

Matagal kong iniwasan ang ganitong tagpo.

Pinangungunahan ng paring-babaylan ang pag-awit

ng agunyas na gawa sa mga punit-punit na tinig

ng ating pagpapaalam. Ramdam ko sa panginginig

ng boses ng mga anino ang alaala ng nagbibitak

mong pakiusap na aking pigilan

sa pamamagitan ng mga tula

ang pagkagunaw ng mundo. Ngunit mahal ko,

paano kong itatapat ang purol ng aking talinghaga

sa talas ng katiyakan ng katapusan?

Nilahad ng awit ng mga anino ang sandaling

pagtatalik ng ating mga palad, ang pagbubulungan natin

ng mga ninakaw nating tula sa likod ng buwan,

ang mga paglalakbay ng ating mga pagal na hininga

sa labi, bibig, sa loob ng baga, sa loob ng kaluluwa

ng bawat isa. Sa pagtatapos ng awit, pinaalala

ng paring-babaylan ang katiyakan ng pagiging sandali lamang

ng ating munting pag-iral sa haraya ng isa’t-isa

at sa muwang ng daigdig.

Ang hukay na ito ay pagtatangkang gawing imortal

ang paglipas ng kiliti ng iyong bulong, ng hapdi ng iyong haplos,

ng kinis ng iyong mga luha, ng gaspang

ng mga yapos na hindi mo na maibigay mula sa kabilang-buhay,

sa kabilang-ibayo, sa kabilang-katotohanang hindi ko magawang tulaan.

Isa-isang naglatag ang bawat anino ng alingawngaw

ng iyong mga himutok, ng iyong mga pakiusap,

ng iyong mga pananambitan sa pagmamatigas

ng pag-ibig kong akala ko’y imortal.

Wala akong maibulalas kundi ang paghingi ng patawad

sa kahungkagan ng aking panulaan

sapagkat hindi nito kayang pigilan

ang kamatayan

ang katapusan

ang paghimbing sa libingan ng mga alaala.

Sumunod ang mga anino sa hukay

at patung-patong silang lumikha ng imahen ng iyong mukha—

ang huling larawan ng pakiusap mong nangungulila,

ang huling ngiti mong nagmamakaawang

hawakan ko ang iyong kamay

sapagkat nangako ako sa iyo ng mga tula ng pagpapaalam

sa mga alaalang hindi pa natin nasisimulan.

Dumakot ako ng lupa upang tabunan

ang hukay na sumasalamin ng aking karuwagan,

at ng pangako kong ipinako sa krus ng pag-aalinlangan.

Paalam.

At patawad.

Wala akong krus na maitatarak upang markahan ang iyong libingan,

wala ring batong mailalagak upang ukitan ng iyong pangalan.

Ngunit alam kong magiging puti ang lahat ng buhok ko kinabukasan

at ang naaagnas mong alaala’y magiging pataba sa aking panulaan.