Minsa’y Dinaratnan Ko Ang Iyong Anino

Minsa’y dinaratnan ko ang iyong anino

sa dati nating tagpuan. Sinisiyasat niya

ang mga dating bakas ng ating yapak

na tinubuan na ng makahiya. 

Nagdadalawang-isip akong lumapit

sapagkat baka bigla itong umalis

sa kagyat na liwanag kong tangan-tangan.

Hindi ko maaninag ang kanyang luha.

Ito ba’y dahil anino rin itong nagkukubli

mula sa liwanag ng alaala? O dahil wala

siyang naipong luha mula sa mga awit at dalit

ng pagdadaop ng ating mga palad?

Minsa’y hinihinala kong ako’y kanyang sinusundan

sapagkat madalas ko siyang masumpungan

sa lahat ng mga dati nating nilalakaran.

Siya ba’y lumilimot o nagbubura

ng nakaraan? Siya ba’y lumilikha 

na ng mga bagong aapakan?

Minsa’y tinangka ko siyang sundan

sa pag-asang uuwi siya sa’yong kandungan.

Ngunit pinigilan ako ng mga alaala

ng ‘yong ligalig at kapusukan

at minumulto ako 

ng mga hinaka kong imahen na may kung ano’ng

bagong halimaw na umiidlip sa iyong kandungan.

Babalikan ko na lamang ang ating mga nilakaran

at tatamnan ng mga bagong tayutay 

ang lupang ating tinapakan.

Wala akong maididilig kindi mga panis na luha

ng panghihinayang. Baka sakaling maawa

ang lupa sa mumunting sustansyang hatid ng aking pangungulila,

at aasa akong may uusbong na mga tula.

Minsa’y dinaratnan ko ang iyong anino

sa mga madidilim na sulok na ating dinayo;

sa mga liblib na sentimiyentong pinagkublihan

natin ng mga hipong sikreto, mga nakaw na halik,

at mga kiming bungisngis. Di ko tiyak kung

naroon siya upang bawiin ang mga pangakong

ating iniukit sa dilim,

o silipin kung pinuslit ko na ang mga lihim natin

At tuluyan nang inilibing.

Aalis siyang walang dala,

ako’y magtatago upang di niya makita

ang aking pag-iisa. 

Minsan.

Minsa’y naglakas loob akong lapitan ang iyong anino

sa dati nating tagpuan, sa ilalim ng puno ng ligalig,

sa kalibugan ng buwan, sa harap ng mga nangungutyang kuliglig.

Kinuyom ko sa aking palad ang bitbit kong liwanag

ng alaala, nang hindi siya mabigla sa aking pang-uusisa.

Siya’y aking tinapik nang marahan, tulad ng malumanay na pagdapo

ng aking palad sa balikat mong pagod 

na sa pagbubuhat sa munti nating mundo.

Siya’y lumingon

at nagpakilala

na siya’y hindi iyo

kundi

anino kong nagluluksa.