Saturday, April 09, 2011

Minsa’y Dinaratnan Ko Ang Iyong Anino


Minsa’y dinaratnan ko ang iyong anino
sa dati nating tagpuan. Sinisiyasat niya
ang mga dating bakas ng ating yapak
na tinubuan na ng makahiya. 
Nagdadalawang-isip akong lumapit
sapagkat baka bigla itong umalis
sa kagyat na liwanag kong tangan-tangan.
Hindi ko maaninag ang kanyang luha.
Ito ba’y dahil anino rin itong nagkukubli
mula sa liwanag ng alaala? O dahil wala
siyang naipong luha mula sa mga awit at dalit
ng pagdadaop ng ating mga palad?

Minsa’y hinihinala kong ako’y kanyang sinusundan
sapagkat madalas ko siyang masumpungan
sa lahat ng mga dati nating nilalakaran.
Siya ba’y lumilimot o nagbubura
ng nakaraan? Siya ba’y lumilikha 
na ng mga bagong aapakan?

Minsa’y tinangka ko siyang sundan
sa pag-asang uuwi siya sa’yong kandungan.
Ngunit pinigilan ako ng mga alaala
ng ‘yong ligalig at kapusukan
at minumulto ako 
ng mga hinaka kong imahen na may kung ano’ng
bagong halimaw na umiidlip sa iyong kandungan.
Babalikan ko na lamang ang ating mga nilakaran
at tatamnan ng mga bagong tayutay 
ang lupang ating tinapakan.
Wala akong maididilig kindi mga panis na luha
ng panghihinayang. Baka sakaling maawa
ang lupa sa mumunting sustansyang hatid ng aking pangungulila,
at aasa akong may uusbong na mga tula.

Minsa’y dinaratnan ko ang iyong anino
sa mga madidilim na sulok na ating dinayo;
sa mga liblib na sentimiyentong pinagkublihan
natin ng mga hipong sikreto, mga nakaw na halik,
at mga kiming bungisngis. Di ko tiyak kung
naroon siya upang bawiin ang mga pangakong
ating iniukit sa dilim,
o silipin kung pinuslit ko na ang mga lihim natin
At tuluyan nang inilibing.
Aalis siyang walang dala,
ako’y magtatago upang di niya makita
ang aking pag-iisa. 

Minsan.

Minsa’y naglakas loob akong lapitan ang iyong anino
sa dati nating tagpuan, sa ilalim ng puno ng ligalig,
sa kalibugan ng buwan, sa harap ng mga nangungutyang kuliglig.
Kinuyom ko sa aking palad ang bitbit kong liwanag
ng alaala, nang hindi siya mabigla sa aking pang-uusisa.
Siya’y aking tinapik nang marahan, tulad ng malumanay na pagdapo
ng aking palad sa balikat mong pagod 
na sa pagbubuhat sa munti nating mundo.
Siya’y lumingon
at nagpakilala
na siya’y hindi iyo
kundi
anino kong nagluluksa.

No comments:

Post a Comment